Tekst

Beeldhouwer Bram Roth was van mening dat zijn kunst de natuur moest ontstijgen. Dat blijkt uit een uitspraak die hij in 1986 deed: ‘Mijn werk, waarin vrouwen en paarden de voornaamste thema’s vormen, is naturalistisch, maar is geen imitatie van de natuur. […] Ik speel met de vorm en de proporties van mijn onderwerp en schep op die manier een poëtisch spirituele vertaling van de werkelijkheid.’

Deze beschrijving is volledig van toepassing op zijn bronzen beeld ‘Liggende vrouw’ in het Zuiderpark. Roth gaf de vrouw onnatuurlijk lange ledematen en lieflijke gelaatstrekken wat haar onwerkelijk mooi maakt. Met haar lange hals doet ‘Liggende vrouw’ denken aan een maniëristische Madonna. De schilders van het Maniërisme (1530-1600) gaven hun figuren als reactie op de ideale werkelijkheid van de renaissance, gekunsteld lange halzen, armen, benen, vingers en voeten. Roth kende het Maniërisme ongetwijfeld. Alleen heeft hij nooit aangegeven dat deze kunststroming een directe inspiratiebron voor hem was. Bij zijn zoektocht naar een onaardse schoonheid en ultieme gratie kwam hij van nature uit bij de langgerekte lichaamsvormen. Dit onafhankelijk van voorbeelden uit de kunstgeschiedenis.

Alles aan ‘Liggende vrouw’ is typisch Roth. Ze is tegelijk gracieus en volumineus, zowel teer als robuust. Haar ogenschijnlijk ragfijne gewaad en haar kapsel zijn tot in de kleinste details uitgewerkt. Maar haar lichaam is kolossaal en haar houding statisch. Zo neergevleid op een bank aan de rand van lommerrijke bosschages lijkt zij een rustende herderin in een rustieke voorstelling. Een herderin die nieuwsgierig haar hoofd opheft en de voorbijgangers aankijkt.