Tekst

Herkenbaar en toegankelijk dat zijn de beelden van Jan Snoeck. Iedereen kent zijn wormvormige figuren. Hij heeft er in de loop van zijn carrière vele gerealiseerd op de pleinen en in de straten van ons land. In het begin heeft Snoeck nog beelden van steen, hout en metaal gemaakt. Soms zijn dat abstracte sculpturen, maar soms ook haast figuratieve beelden, zoals zijn ‘Rasp’ in Den Haag. Sinds de jaren zestig werkt hij in klei. De beeldhouwer stapte op dit materiaal over omdat hij graag met kleur wilde werken.

Kenmerkend voor de beeldtaal die Snoeck heeft ontwikkeld, is de eenvoud. Hij brengt alle dingen terug tot hun essentie. Inspiratie hiervoor vindt Snoeck bijvoorbeeld in de archaïsche, Griekse en Egyptische sculptuur. Daarnaast voelt hij zich verwant met de oude Amerikaanse beschavingen. In de textiel, schilderkunst en grafiek die Snoeck gemaakt heeft, kom je een vergelijkbare beeldtaal tegen als in zijn beelden: zachte, heldere vormen en veelal primaire kleuren.

Op het moment dat Snoeck in klei ging werken, ontstond direct een thema dat als een rode draad door zijn oeuvre is blijven lopen: de worm. Ook in zijn sokkelbeeld komt deze vorm voor. De worm is de meeste rudimentaire vorm die je in klei kunt maken. Het is een oervorm die voor Snoeck naar de mens verwijst en tegelijkertijd naar het goddelijke. Net als de mens liggen, staan, zitten en lopen de wormen. De worm voor het sokkelbeeld zit comfortabel op een stoel.

De beeldhouwer koos voor zijn sokkelbeeld de poëtische benaming: ‘La nostalgie de la lumière totale’ (letterlijk: de nostalgie van het totale licht) als titel. Het blijkt een regel uit een gedicht van Snoecks geliefde Franse schrijver/dichter Paul Eluard. Net als in zijn overige werk draait het voor Snoeck in dit sokkelbeeld uiteindelijk om de essentie van de mens.