Tekst

Aanvankelijk lag het niet voor de hand dat Françoise Carbasius beeldhouwer zou worden. Aan de Haagse Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten behaalde ze de akte M.O. tekenen. Maar toen zij eenmaal met klei had gewerkt, wist ze dat dit haar materiaal was. Niemand minder dan de Vlaamse beeldhouwer Toon Dupuis (1877-1937) werd haar leermeester. In die tijd trok ze veel op met Gra Rueb (1885-1972), de andere bekende Haagse dierbeeldhouwer, eveneens leerling van Dupuis. Samen voltooiden ze hun opleiding in Parijs aan de Ecole des Beaux Arts.

Als beeldhouwer beperkte Carbasius zich hoofdzakelijk tot klein beeldhouwwerk, dier- en tuinplastieken, penningen en portretten. Vakmanschap en levensechtheid zijn typerend voor haar beelden. Met veel collega’s deelt zij haar fascinatie voor de kruisbestuiving tussen tekenkunst en sculptuur.

In haar woonplaats Den Haag kreeg zij enige bekendheid door de sculpturale versiering van bruggen. Met collega’s Dirk Wolbers, Dirk Bus, Rueb en Joop van Lunteren heeft zij menige brug verfraaid in de traditie van de Amsterdamse School (1916-1926) die toen al de nadagen beleefde. Zo prijkt er op de brug over de Gietkom aan de Prinsessegracht een levensechte visotter.

Het figuratieve beeldje in de tuin van het Kunstmuseum Den Haag kocht de gemeente Den Haag in 1932. Het idyllische tafereeltje sluit aan bij de ideologie van de Amsterdamse School die van mening was dat kunst toebehoorde aan het volk en daarom volledig geïntegreerd moest worden in het dagelijks leven. In de praktijk betekende dit dat het gewone, eenvoudige leven zo realistisch mogelijk verbeeld moest worden. Carbasius deed dat met liefde en toewijding.