Tekst

Het krioelt in de ‘Jas’ van Paul de Reus. Kinderhoofdjes drommen net boven de kraag van de reusachtige, ruwe jas samen. Onder de jas komen tientallen kleine beentjes uit en uit de mouwen steken minstens zoveel handjes. De ‘Jas’ wekt de indruk te wandelen.

De Reus heeft deze fris beschilderde brons gemaakt voor de nieuwbouw van een basisschool aan de Den Helderstraat. Het beeld is stukken minder rauw dan zijn vrije beelden. Dat zijn doorgaans ruw en onbeholpen in hout gehakte sculpturen. Ze verbeelden de mens met al zijn merkwaardigheden en gebreken. Dat wil niet zeggen dat de ‘Jas’ niet als een De Reus herkenbaar is. De karakteristieke vormgeving is er duidelijk in terug te vinden. Het reusachtige formaat van de jas is bijvoorbeeld niet in verhouding met de benen, handen en hoofdjes.

Evenmin ontbreekt humor. Al is die in de ‘Jas’ iets minder scherp en wrang. Onder de vrolijkheid van de ‘Jas’ gaat echter wel een subtiele, kritische kanttekening schuil. De jas kun je wat De Reus betreft behalve als een warme, beschermende mantel, ook als een keurslijf opvatten. Vanaf hun vierde moeten kinderen zich immers aan de regels van de school houden.

Het motief van de jas is afkomstig uit het kinderboek ‘Opa’ dat De Reus in 2005 voor de Glubbdubdrib-reeks van uitgeverij Van Waveren heeft gemaakt. Het boek gaat over een jongen bij wiens overleden opa thuis ze maar één jas hadden. Hij fantaseert hoe het hele gezin van zijn opa samen in die ene jas over straat ging.

Aangezien kinderen altijd graag groot en volwassen zijn, heeft De Reus het beeld zo hoog (ongeveer drie meter) gemaakt als drie kinderen op elkaar. Daarmee behoudt het beeld zijn menselijke maat en is het tegelijkertijd goed in verhouding met het ongeveer zeven meter hoge schoolgebouw.