Tekst

Aan de Ockenburghstraat staan twee gelijkvormige, metershoge rechthoeken: de één rust op de grond, de ander ‘zweeft’ en is met een rib verbonden aan de onderliggende kubus. Lon Pennock noemde zijn beeld ‘Intersection’: alsof een dubbel zo hoge kubus is doorgesneden en het bovenste deel is verschoven naar het randje. Later werd de sculptuur ook wel ‘Balans’ genoemd. En inderdaad er heerst evenwicht in de verhouding tussen de blokken en de ruimte die resteert. Het subtiele, redelijkerwijs onmogelijke evenwicht is precies wat Pennocks oeuvre kenmerkt.

Voor zijn opdrachten voor de openbare ruimte bezocht Pennock de locatie en bepaalde hij intuïtief de vorm en maatvoering van het ‘teken’ dat hij op een bepaalde plek wilde plaatsen. Voor de middenberm van de Ockenburghstraat koos hij als materiaal cortenstaal, dat aan de buitenkant snel oxideert. Daardoor ontstaat een roestlaagje dat de binnenkant beschermt. Het roestbruine uiterlijk vond Pennock beter passen in de natuurlijke omgeving.

Pennock heeft vrijwel jaarlijks een of meer kunstwerken in de openbare ruimte gerealiseerd. Hij werkte tijdens zijn studie (eind zestiger jaren) al aan abstracte constructies in metaal. Daarmee sloot hij aan bij een tendens die internationaal gaande was. Veel kunstenaars (onder wie Richard Serra) kwamen destijds tot vergelijkbare vormoplossingen. Kunsthistorisch gezien behoort de kunstenaar, die tevens werkzaam was als docent en vormgevingsadviseur, tot de minimalisten. Hun werk wordt gekenmerkt door strenge geometrie, elementaire vormen en gebruik van industriële kleuren.

Aanvankelijk was het werk van Pennock nog ‘romantisch’: de geometrische constructies werden opgebouwd uit verschillende maten staal die hij soms beschilderde. Hij wilde het staal laten zweven maar de blokken perspex die nodig waren om de constructies te ondersteunen, ondermijnden dat streven. Met werken als ‘Intersection’ kwam Pennock tot een helder concept: de rechthoeken houden elkaar perfect in evenwicht: ze balanceren op de grens van waarschijnlijkheid.