Tekst

In de jaren zestig en zeventig van de 20^e eeuw kregen de verhalenvertellers onder de beeldende kunstenaars weinig aandacht. De rationele benadering werd destijds belangrijker gevonden dan de ongebreidelde fantasie. Dick Loef heeft zich altijd weinig aangetrokken van de heersende trends. Hij is tot zijn dood in 1983 een echte verteller gebleven die sprookjesachtige en fantasierijke beeldtaal verkoos boven afstandelijke vormentaal.

De kunstenaar wilde niets liever dan mensen en dieren op een ongewone manier in zijn beelden tot leven wekken. Bij het voetbalclubgebouw van GDA duikt tussen het struikgewas een opmerkelijke graspieper op. Volgens het woordenboek is een graspieper een akker- of veldleeuwerik, maar Loef heeft er een ongebruikelijke kruising tussen een gordeldier en een miereneter van gemaakt. Hij lijkt daarmee te willen benadrukken dat in de fantasie alles mogelijk is.

In het schild of harnas van de graspieper zijn sierlijke lijnen en decoratieve patronen gekerfd. Met zijn lange snuit verkent het enigszins schuwe fabeldier snuffelend de omgeving. Evenals de andere beelden van Loef roept ook de bronzen graspieper vragen op over herkomst en hoedanigheid. Gaat het om een zoogdier? Bestaan graspiepers ook ‘in het echt’? Waar leven ze van? Eten ze insecten, bladeren of alleen gras? Hoe planten ze zich voort? Gaat het om een beschermde diersoort?

Aan de beeldtaal van Loef is te zien dat hij ooit als keramist begonnen is. De kunstenaar laat zich kennen als een echte modelleur. Hij volgde van 1948 – 1952 zijn opleiding aan de Vrije Academie in Den Haag en kreeg draailessen bij keramist Gerrit de Blanken in Leiderdorp. In 1953 stelde een studiebeurs hem in de gelegenheid om zijn keramische kwaliteiten verder te ontwikkelen. Hij vervaardigde in opdracht onder meer keramische reliëfs voor scholen, kantoorgebouwen, een politiebureau en een bejaardenhuis.