Tekst

‘Granito’ staat op een tafelvormige sokkel aan de Thorbeckelaan. De titel van het abstracte beeld verwijst eenvoudig naar het materiaal waarvan het is gemaakt: granito, een mengsel van cement en stukjes natuursteen. Granito is het favoriete materiaal van beeldhouwer Hans Kleyweg. Soms combineert hij het met steen, maar meestal gebruikt hij alleen granito. Het model waar hij zijn beelden op baseert, maakt hij van klei. In een mal ter grootte van het werkelijke beeld giet Kleyweg het granitomengsel. Tot slot schuurt en polijst hij het beeld.

‘Granito’ bestaat uit drie hoofdvormen. Twee licht gebogen ‘staanders’ houden een halve, iets gekantelde ‘U’ in de lucht. De lange ‘poot’ van de ‘U’ steekt gracieus omhoog. De ‘staanders’ zijn naar beneden gericht.

Inspiratie doet Kleyweg op in de duinen, waar de wind de glooiende zandheuvels soms een scherpe rand geeft. De gebogen vormen van zijn beelden, zoals die van ‘Granito’ uit 1975, mogen dan soms hoekig zijn; de beelden hebben altijd een zachte uitstraling. Eind jaren zeventig van de 20e eeuw zien we de lijnen van zijn sculpturen steeds verder doorbuigen, waardoor er – onvermijdelijk – een ring ontstaat. Geen perfecte cirkelvorm, maar een ring als een oog of een druppel. Ook is de ring niet altijd gesloten. Vaak laat Kleyweg een kleine opening aan de onderzijde. Voor een aantal van deze ‘ring’-beelden nam hij de vrouwelijke tors als uitgangspunt.

Wat zijn bronnen ook zijn, beeldhouwen blijft voor Kleyweg in wezen een ‘spel met de ruimte’. De ruimte die hij omsluit met vormen en die hij toelaat in zijn sculptuur in de vorm van een gat of een holte. Eenmaal in de stedelijke omgeving geplaatst, begint het ‘spel met de ruimte’ opnieuw.