Tekst

Er zijn mensen die niet veel op hebben met abstracte kunst. ‘Je ziet er niks in’ is de kritiek. Waardering voor kunst hangt in dat geval samen met de herkenbaarheid ervan. Aan de rand van het grasveld aan de Teldersweg staat een abstract kunstwerk van Hans Kleyweg: Granito nr. 9. Het is een wit cementen beeld met stukjes graniet, glad gepolijst tot een organische, ronde vorm. Een opening in de vorm biedt uitzicht op de achtergelegen waterpartij.

De werken van Kleyweg doen in de verte denken aan de organisch gevormde sculpturen van beroemde Britse beeldhouwers als Barbara Hepworth (1903-1975) en Henry Moore (1898-1986). Kenmerkend zijn de grote openingen. Materie en uitsparing bepalen samen het beeld. De genoemde kunstenaars baseerden zich op hun beurt op ontwikkelingen in het werk van collega’s die hen voorgingen. Het kubisme had de driedimensionale vorm doorbroken en herschikt tot nieuwe beelden. Surrealisten gebruikten vervormingen voor het creëren van bizarre droomwerelden. Typerend voor kunstenaars als Dali en Tanguy was dat de vormen organisch werden; vloeibaar leek het wel. Vaak lag in die vormgeving een verwijzing naar erotiek besloten.

Ook voor Kleyweg was erotiek een belangrijke inspiratiebron. In zijn zoektocht naar de ideale vorm was de vrouwelijke torso zijn inspiratiebron. Aan de Thorbeckelaan staat een beeld dat associaties oproept met de heupen en dijen van een vrouw. Toch is erotiek niet het onderwerp. Het gaat Kleyweg om het creëren van spanning in de rondingen en de verhouding tussen concrete vorm en omsloten ruimte. Zijn uitgangspunt is dus volkomen abstract. Maar om zijn werken op hun effectiviteit te beoordelen toetst hij ze aan de natuurlijke vormentaal.