Tekst

Op een stille plek in park Marlot staat een rendier. Zijn hoofd buigt voorover naar een klein meisje dat hem iets lijkt toe te fluisteren. Wie zijn deze figuren en waar komen ze vandaan? Voor kenners is het duidelijk: de twee figuren zijn weggelopen uit ‘De Sneeuwkoningin’, een sprookje van Hans Christian Andersen. Het meisje Gerda is daarin de hoofdfiguur. Met steun van een sprekend rendier volgt zij haar vriendje Kai die door de sneeuwkoningin is ontvoerd. Zij vindt hem en laat zijn verkilde hart weer ontdooien.

Dit onderwerp koos Corinne Franzen-Heslenfeld voor het beeldje dat ze moest maken als tegenprestatie voor de Prix de Rome. Ze was inmiddels net getrouwd en, zoals in de jaren vijftig en zestig van de 20e eeuw nog vrij vanzelfsprekend was, teruggekeerd uit Rome om zich bij haar man te voegen.

Franzen-Heslenfeld was een eigenzinnige vrouw die ondanks veel twijfels en tegenwerking van haar omgeving, haar ambities altijd heeft waargemaakt. Ze was verantwoordelijk voor gigantische, in steen gehouwen beelden als de vrijheidsmonumenten in Utrecht en Noordwijk en de twee metershoge atletische naakten op de toegangspoort naar het Zuiderpark. Daarnaast heeft ze ontelbaar veel portretbustes gemaakt en beeldjes van kinderen in klei, brons en steen.

‘Gerda en het rendier’ was een opdracht van de toenmalige minister van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen, mr. Jan Terpstra. Heslenfeld moest een beeld ontwerpen voor een kinderpark. Dat verklaart haar keuze voor het sprookje. Bij gebrek aan een andere geschikte locatie werd het Marlot, één van de Haagse parken. Heslenfeld had daar geen bezwaar tegen. Haar sculptuur staat er precies zoals ze het zich wenste: tegen een loofgroene achtergrond. Het beeld staat er nog steeds en in dezelfde entourage: even standvastig als de liefde van Gerda voor haar vriendje Kai.