Tekst

‘Een stadsplan is niet compleet als er niet iets ter verfraaiing bij is’, zei directeur Hillenaar toen hij namens het gelijknamige bouwbedrijf dit beeldje van Gerard van Remmen aan de gemeente schonk. Het bedrijf was verantwoordelijk geweest voor de bouw van de flats in de omgeving. De dansende meisjes in de fontein waren het speelse element die volgens Hillenaar hoorde bij ‘de ernst van de stedebouw’.

Van Remmen was geen onbekende in het Haagse opdrachtencircuit. Als zoon van de beeldhouwer Herman van Remmen en als maker van de reliëfs voor het voormalige stadhuis aan het Burgemeester De Monchyplein, had hij al jong een goede reputatie. Zijn beelden waren gewild: figuratief maar gestileerd, of zoals een krant het in die tijd formuleerde: ‘een uiting van moderne maar geen abstracte kunst’.

Al voor de Tweede Wereldoorlog hadden kunstenaars als Picasso en Duchamp de grenzen van de beeldhouwkunst volledig omver geworpen. Vormen waren doorbroken en de materiaalkeuze was niet langer beperkt tot brons of steen. Voor het grote publiek ging zulk abstract werk zelfs in de jaren vijftig nog te ver. Bij opdrachten voor de openbare ruimte werd daarom de voorkeur gegeven aan werk in de stijl van kunstenaars als Van Remmen.
Geleidelijk liet echter ook hij zijn traditionele opleiding achter zich. Zijn werk werd abstracter en als materiaal koos hij bijvoorbeeld staal en beton. Bovendien was hij een geëngageerd kunstenaar die zich samen met architecten en sociologen verdiepte in de mogelijkheden om nieuwbouwwijken aantrekkelijker te maken. In Hillenaar had Van Remmen dus een geestverwant gevonden.