Tekst

‘Eeuwige jeugd’. Zo heet het beeld van de nuffige jongedame van beeldhouwer Theo van der Nahmer. En een eeuwige jeugd heeft ze, want al sinds haar onthulling op 23 mei 1973 is ze onveranderd jong. De titel werd bedacht door de opdrachtgever van het beeld: woningbouwvereniging ‘Verbetering Zij Ons Streven’ (V.Z.O.S.). Althans dat staat in een uitgave van hun bewonersblad uit 1973. Doorgaans gaf Van der Nahmer zijn beelden zelf een naam, maar het kan zijn dat hij die eer in dit geval aan de opdrachtgever liet.

In de jonge vrouw, die haar neus ijdel in de lucht steekt en in haar rechterhand een waaier houdt, zagen medewerkers van V.Z.O.S. een ‘speels figuurtje’, ‘niet aan tijd gebonden’. Bovendien vonden ze de titel ‘Eeuwige jeugd’ symbolisch voor de locatie van de juffrouw, een plekje op een gazon aan de Meppelrade met voor zich eengezinswoningen en achter zich seniorenwoningen. ‘[…] op de grens dus tussen het deel, waar het leven in ontwikkeling en bloei is, en het deel, waar de levensavond is aangebroken,’ staat in het bewonersblad.

Met de fragiele vormen en kartelige bronsranden is ‘Eeuwige jeugd’ een typisch Van der Nahmer-beeld. Naar deze stijl is hij langzaam toegegroeid. Op de Haagse Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten leerde Bon Ingen Housz (1881-1953) hem in statische, strakke vormen te werken. Maar de behoefte om details uit te werken en zijn figuratieve én abstracte plastieken een zekere luchtigheid te geven werd steeds sterker. Met klei ging er naar zijn gevoel te veel van het ontwerp verloren. In de jaren vijftig vond hij de oplossing. Hij vormde zijn beelden voortaan in was, om ze met de verloren wasmethode in brons af te gieten. Van der Nahmer heeft wel eens gezegd dat hij zeker gestopt zou zijn met beeldhouwen als de verloren wasmethode niet was herontdekt.