Tekst

Eigenlijk is hij architect en stedenbouwer. Maar in zijn vrije tijd maakt Rob Krier sculpturen. Forse beelden gegoten in brons. Volgens compagnon Christoph Kohl (1961) gaat het om een serieuze hobby. Regelmatig zijn Kriers beelden terug te vinden in de openbare ruimte. Zo ook in de Resident (1989-2001), de nieuwbouw met wonen, werken en winkelen direct naast het Centraal Station waarvoor Krier het masterplan tekende. Vlak voor de Muzentoren, het enige (kantoor)gebouw dat deze architect zelf in dit gebied ontwierp, staat zo’n reusachtige sculptuur.

Krier komt oorspronkelijk uit Luxemburg, maar woont en werkt al jaren in Berlijn. In de jaren tachtig was hij een van de hoofdvertegenwoordigers van het postmodernisme, een stroming die vooral bekend werd vanwege het veelvuldige citeren van elementen uit de (kunst)geschiedenis. Van het alom geprezen modernisme,de architectuur van ruimte, licht en lucht met veel staal en glas, zoals bij het Bauhaus in de jaren dertig van de twintigste eeuw, moet hij niks hebben.

In tegenstelling tot vooraanstaande collega’s grijpt Krier liever terug op oudere architectuur en stedenbouw. Met deze traditionele of historiserende architectuur geniet hij intussen internationaal grote bekendheid. Dat begon eigenlijk met de Resident. Karakteristiek zijn de ouderwets aandoende gevels en het ambachtelijke gebruik van baksteen. Juist dat teruggrijpen op het verleden levert hem naast succes ook kritiek op.

Net als zijn architectuur en stedenbouw is zijn beeldhouwkunst geënt op klassieke vormen en technieken. Dat valt ook af te lezen aan de sculptuur bij de Muzentoren. Ruggelings tegen elkaar aan zie je de torsen van twee mannen. De jonge man leunt op de schouders van een oudere, ervaren man. Die kijkt naar het verleden, terwijl de jonge man naar de toekomst (lees het plein) kijkt.