Tekst

Boven één van de vele artikelen die in de loop der jaren over het werk van Jan Snoeck geschreven zijn staat de kop ‘Jan Snoeck et son théatre’ (Jan Snoeck en zijn theater). Het artikel verscheen naar aanleiding van een tentoonstelling van de kunstenaar in Frankrijk. De titel slaat de spijker op de kop, want wat de beeldhouwer feitelijk doet, is telkens opnieuw scènes uit een theaterstuk verbeelden. Het leven is voor hem een schouwtoneel.

In 1979 voltooide Snoeck één van zijn sleutelwerken: drie plastieken van meer dan 3,5 meter hoog werden in dat jaar geplaatst bij Ziekenhuis Westeinde. Hoewel het om sterk geabstraheerde vormen gaat, is het niet moeilijk om er drie zittende mensfiguren in te herkennen. Ze zijn gestileerd op een manier die het handelsmerk bij uitstek is geworden van de Haagse kunstenaar.

Het is duidelijk dat de keramische beelden gemaakt werden toen de carrière en ontwikkeling van Snoeck al ver gevorderd waren. Zijn stileringen zijn in de loop der jaren steeds gewaagder geworden. Toch is het niet moeilijk om in de beeldengroep een scène uit een toneelstuk te herkennen. De ‘handelingen’ zijn door de kunstenaar zelf verzonnen en gebaseerd op herkenbare situaties uit het dagelijks leven. Teksten ontbreken: de beeldengroep maakt woorden overbodig.

Op verschillende plaatsen in Den Haag duiken vergelijkbare beelden op die de verschillende stadia in het werk van Snoeck openbaren. Hoofdzaak is dat de beeldhouwer zich steeds weer manifesteert als een regisseur die de ensceneringen vakkundig naar zijn hand zet en elk beeld voorziet van zijn eigen herkenbare beeldtaal en dwingende handschrift. Daarbinnen verwijst de telkens gebruikte rudimentaire wormvorm naar de essentie van de mens.