Tekst

Ze lijken van onder de grond te komen. Kort en dik en even onaanzienlijk als kwetsbaar. Zo ogen de beelden van Christien Rijnsdorp. Soms hebben ze een slurf, zuignap, of is het een geslachtsdeel? Armen en hoofd ontbreken doorgaans. Hoewel we de archetypische wezens van Rijnsdorp niet kennen, zien we ze onmiskenbaar als een levende soort. Onbeholpen tasten ze de wereld af. Somber zijn ze echter niet. Daarvoor zijn hun vormen, houdingen en gebaren te humorvol. ‘Mijn beelden ontstaan meestal uit verbazing over het leven of een bepaalde situatie’, vertelt Rijnsdorp.

In de eerste jaren dat zij actief was als beeldhouwer maakte Rijnsdorp sculpturen van ijzerdraad en beschilderd papier-maché. Deze beelden waren haast grafisch van karakter. Evenwicht en balans vormden een belangrijk ijkpunt. Eind jaren tachtig ontstonden de eerste organische wezentjes, die Rijnsdorp sindsdien maakte. Ze hebben een kern van purschuim en een huid van katoen en latexrubber. Die huid kleurt zij donker grijsbruin, vandaar dat gevoel van aardwormen dat je kan bekruipen.

Zijn het in het begin nog groepjes knolachtige wezens die als een kudde bij elkaar staan of liggen, later krijgen ze steeds meer dierlijke en menselijke trekken. In latere beelden reageren ze steeds vaker op de geconstrueerde omgeving waar zij zich in bevinden. Sommige voeren ware circusacts op.

Voor haar sokkelbeeld ‘De Hef’ stapelde Rijndorps drie figuren op elkaar. Ook deze keer hebben ze geen hoofden of armen en nauwelijks bovenlijf. Van veraf tonen ze haast als een abstracte stapeling, pas dichterbij gekomen kun je details als navels en plooien waarnemen. Met elkaar vormen ze een humoristisch en ogenschijnlijk wankel torentje. Ook in Rijnsdorps latere werk blijft evenwicht een belangrijk thema. Het gaat om het soms o zo kleine verschil tussen staan en vallen.