Naast de tien geboden die door God aan Mozes (profeet en de leider van het Hebreeuwse volk) werden gegeven op de berg Sinaï, zijn er de vijf geboden van de rooms katholieke kerk. Die hebben betrekking op het morele en christelijke leven en helpen bij het dichterbij de heer en elkaar komen. Op zon- en feestdagen wordt er niet gewerkt en neemt men deel aan de Eucharistie, tenminste eenmaal per jaar wordt er gebiecht, op door de kerk vastgestelde dagen wordt er geen vlees gegeten en wordt het vasten in acht genomen. Eet met Pasen ‘het brood des Heren’ en tenslotte dient men de kerk bij te staan in haar noden.

De titel van de sculptuur De dematerialisatie van de vijf geboden in de vijf zintuigen (2019) van kunstenaar Tirzo Martha (Willemstad, Curaҫao, 1965) verwijst hiernaar, maar impliceert tegelijkertijd dat de geboden uit elkaar vallen op het moment dat wij ze via onze zintuigen tot ons nemen.

Martha – in 2019 winnaar van de 11^e Wilhelminaring, een oeuvreprijs voor Nederlandse beeldhouwkunst – geeft niet expliciet aan hoe hij daarover denkt, maar zinspeelt op het feit dat de mens tijdens zijn leven vaak op hele andere dingen de nadruk legt, waardoor er meer persoonlijke geboden ‘ontstaan’.

De kunstenaar verwerkt alledaagse objecten in zijn beeld. Zoals een barbecue, afro-kammen, een schotelantenne en een pispot. De gebalde vuisten aan de bovenkant van elke afro-kam verwijzen naar de strijd tegen racisme. Het beeld bovenop is oorspronkelijk gemaakt van hout en wordt op Curaҫao door Haïtiaanse straatverkopers verkocht als pronkstuk. Het doet denken aan De Denker (1881) van beeldhouwer Auguste Rodin, maar dan in Caraïbische vorm en houding. In het rubber van de autoband tenslotte valt te lezen dat de band werd geproduceerd in Indonesië, een voormalige Nederlandse kolonie. Wat natuurlijk een verwijzing is naar de geschiedenis van Nederland als koloniale macht.

De verschillende onderdelen van het beeld worden bij elkaar gehouden door de paal van een galg. Als bindmiddel voldoet het, maar bestraffing en de dood zijn uiteindelijk natuurlijk niet de dingen waarvan je wilt dat ze een samenleving bij elkaar houden.