Tekst

De bolvorm is voor beeldhouwer Annemie Fontana een dankbaar vertrekpunt. In het oeuvre van de kunstenaar keert de bol in allerlei hoedanigheden en uitvoeringen terug. Het exemplaar dat in 1981 in het plantsoen aan De Horst werd geplaatst is van marmer en heeft een dwarsdoorsnede van slechts 43 centimeter. Het beeld staat op een forse sokkel maar lijkt ondanks de geringe afmetingen niet nietig.
In vergelijking met haar gladgepolijste latere werk is deze bolvorm grof afgewerkt. Het oppervlak zit vol putjes, gaatjes en andere oneffenheden. Eigenlijk is het geen echte bol, maar een min of meer ronde vorm. Door inkepingen en vormtoevoegingen is afgeweken van de strikte bolvorm. Een vorm tevoorschijn halen uit een brok ruwe marmer vereist behalve ambachtelijke kwaliteiten en veel geduld ook precisie. De geringste ‘misslag’ heeft desastreuze gevolgen voor de zuiverheid en de rondingen van de gewenste vorm.

In het werk van Fontana gaan precisie en perfectie hand in hand. De beeldhouwer kreeg de passie voor beeldende kunst met de paplepel ingegoten. Haar vader was kunstschilder. Aanvankelijk leek haar toekomst te liggen in de haute couture. Daarna volgde ze een opleiding tot keramist. Uit beide sectoren pikte ze vaardigheden op die haar later als beeldhouwer goed van pas kwamen. Gevoel voor stijl en vormgeving en behoefte aan pure vakkennis zijn daarvan de belangrijkste.

Aanvankelijk concentreerde Fontana zich in haar ‘concrete kunst’ sterk op de vorm en op het concept. Later onderkent zij ook de meerwaarde van het persoonlijke gebaar en van de innerlijke beleving. Voor haar zijn deze tegengestelde visies niet onverenigbaar. Zij brengt verbindingen tot stand tussen constructivistisch denken enerzijds en geabstraheerde verbeelding van herkenbare mensen, dieren en dingen anderzijds. Beladen thema’s als pijn, leed en bedreiging keren veelvuldig terug.