Tekst

Helaas voor de bewoners moest een parkje met bomen wijken voor de bouw van het nieuwe politiebureau in het Laakhavengebied. In haar ontwerp verwijst kunstenaar Erna Nijman ook naar dit gemis. De bronzen wervelkolom met onderin de schelpvormige zitplaatsen doet denken aan een boom met onderaan zijn stam een bankje. De ruggengraat zelf dient als metafoor voor de rechtspraak, waarvan de politie een van de fundamenten vormt, in onze samenleving. Er is echter nog een andere associatie mogelijk. Namelijk met het slachthuis dat hier ooit stond, waar tal van dieren zijn uitgebeend.

De ruggengraat is een van de eerste werken van Nijman geweest voor de openbare ruimte. Daarvoor maakte ze vooral installaties en deed zij performances voor een select kunstpubliek. In beide gevallen reageerde ze op de context: de fysieke ruimte, de lichtval, het geluid en vooral onzichtbare aspecten als de historie, gevoelens en associaties. De werken waren niet eenduidig, eerder sprookjesachtig en gemaakt met natuurlijke materialen als aarde en dun papier, vaak in combinatie met foto’s. In haar atelier Finisterre nodigde ze kunstenaars uit werk te maken. Nijman reageerde dan weer op hun beelden en gedachtegoed. Het was de bron voor wederzijdse inspiratie en installaties.

Haar werk in de openbare ruimte is in zekere zin niet veel anders. Nijman verdiept zich voor het werk in de historie, de sociologische gegevenheden en de betekenis van de locatie. Daarop stemt ze haar werk af. In dit geval is het resultaat een toegankelijk beeld dat politie en bewoners ruimte biedt voor associaties, maar ook letterlijk plaats biedt voor reflectie en een goed gesprek.