Tekst

Het vanuit Londen opererende kunstenaarscollectief FAT (Fashion Architecture Taste) houdt zich bij voorkeur op in onontgonnen gebieden. De kunstenaars die tot het collectief behoren, claimen het complete veld tussen architectuur en kunst als hun speelveld. Zowel met het ontwerpen van nuttige voorwerpen als met het maken van onbruikbare objecten stillen de FAT-kunstenaars hun honger naar nieuwe uitdagingen.

Het streven naar kruisbestuivingen en de behoefte aan grensoverschrijdende ervaringen (waarbij het onderscheid tussen de verschillende artistieke disciplines geheel of gedeeltelijk wordt opgeheven) lopen als een rode draad door de projecten van het collectief. Opdrachten die kansen bieden om het domein van de ongekende mogelijkheden, ervaringen en tegenstellingen te betreden, worden met beide handen aangegrepen.

Bij de uitvoering van opdrachten dringen de kunstenaars van FAT (Sean Griffith, Charles Holland en Sam Jacob) zonder scrupules het schemergebied binnen waar commercie en kunst samenkomen. De uitdaging ligt in het vinden van tactische en creatieve oplossingen voor ruimtelijke problemen, vormgevingsvraagstukken en dilemma’s bij de inrichting of aankleding van de openbare ruimte.

Zo’n uitdaging was ook het realiseren van het Biesieklette-wachthuisje aan de Noord Boulevard in Scheveningen. Het huisje bestaat uit een witte terp (de verblijfsruimte van de toezichthouder) die bekroond wordt met een klein Hollands huisje van beton. Kantelen van een grijze kasteelmuur doorklieven de terp. Een toegankelijk ontwerp dat duidelijk verwijst naar de badcultuur en miniatuurhuisje van Madurodam. Met de vlammende lichteffecten die soms uit de ramen van het kleine huisje slaan, refereert FAT aan het effect van oer-Hollandse vuurtorens in de mist.

In 2005 werd het wachthuisje bekroond met de prestigieuze Britse ‘FX Award’ voor ‘Best Public Project’. Het huisje is zelfs opgenomen in een serie ‘kunstpostzegels’ uit 2006.