Tekst

In de Nieuwe Schoolstraat op het pleintje voor Theater PePijn staat hij. Map met werk onder de arm, hoed op het hoofd, de handen in de zakken en de benen wijd uit elkaar. Het is de ‘Beeldend kunstenaar’ van Peter Kortekaas uit 1983. Je vraagt je direct af of dit wellicht een zelfportret van de beeldhouwer is.

Je zou het ook kunnen opvatten als een karikatuur van dé beeldend kunstenaar. Niet de gezichtstrekken zijn uitvergroot, maar de karaktereigenschappen zijn geaccentueerd. In een nonchalante en tegelijkertijd stoere houding heeft Kortekaas hem treffend weergegeven.
De kracht van Kortekaas’ beelden zit ‘m in twee dingen. Allereerst is daar zijn grote anatomische kennis: Kortekaas weet elke houding van karakteristiek tot ongewoon overtuigend neer te zetten. Daarnaast telt zijn talent als modelleur. Dat stelt hem in staat innerlijk of stemming direct te vertalen in materiaal. Geboetseerde versies gaan dan ook vooraf aan zijn bronzen. Klei is immers het materiaal bij uitstek om mee te modelleren.
Dat modelleren doet Kortekaas op een tamelijk grove, je zou haast zeggen ruwe manier. Kijkend naar zijn bronzen, zie je hem zijn beelden opbouwen met grote klompen klei. Door de ongepolijste vormen bezitten zijn beelden een grote plasticiteit.

Toch werkt Kortekaas niet alleen in brons en is zijn kunst niet uitsluitend figuratief. Van steen en hout maakt hij abstracte sculpturen, van lood geabstraheerde dierfiguren. Dieren nemen naast mensen een belangrijke plaats in zijn oeuvre in. Bokkende paarden, een trots en eigenwijs kijkende ram, een koppige koe, een hele menagerie is inmiddels in Kortekaas’ atelier ontstaan. En ook zijn dieruitbeeldingen hebben doorgaans dat typerende en soms humoristische dat we van zijn mensfiguren kennen.