Tekst

Hoewel hij af en toe ook tekeningen en collages exposeerde, was Lon Pennock toch voornamelijk bekend als beeldhouwer die zowel kleine sculpturen voor de binnenruimte maakt als grote monumentale beelden voor de openbare ruimte. Hij manifesteerde zich als een echte beeldenbouwer die constructivistische principes hanteerde. In zijn vormentaal richtte hij zich op concrete vertrekpunten.

In de kleine sculpturen en collages die hij in de jaren negentig exposeerde, liet Pennock zien dat hij zich tijdens zijn artistieke carrière een steeds grotere mate van vrijheid eigen heeft gemaakt. De behoefte om zijn wereldbeeld te verankeren in eenvoudige geometrische vormen en overzichtelijke symbolen, maakte in de loop der jaren plaats voor een speelse vormentaal waarin hij op lichtvoetige manier kanttekeningen plaatst bij de beeldhouwkunst. Dat deed hij onder meer door te experimenteren met vormen en vragen te stellen over de aard en hoedanigheid van dingen. Zo verbeeldde hij bijvoorbeeld de schaduw van een sculptuur en bracht hij aan de hand van vierkante blokjes die het luchtruim zoeken het verschijnsel ‘verlangen’ in beeld.

‘Balance of sheets’ behoort tot het vroege werk van Pennock. Toen formuleerde hij zijn gedachtegoed nog streng en sober. Twee rechthoekige platen van cortenstaal zijn gezichtsbepalend. De ene plaat staat kaarsrecht overeind en de andere is daar schuin tegenaan gezet. De constructie is simpel en effectief en laat weinig aan de verbeelding over. Het beeld is kenmerkend voor het werk van de jonge Haagse constructivisten die in de jaren zestig hun opleiding onder meer ontvingen aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Pennock knoopte daar van 1967 tot 1968 nog een vervolgstudie aan de École des Beaux-arts superieure in Parijs aan vast. In 1969 won hij de Buys van Hultenprijs voor jonge beeldhouwers.