Tekst

Eindelijk zou hun buurt verfraaid worden met een langverwacht kunstwerk. Buurtberaad Spuikwartier wist toen meteen wat er met het bewaard gebleven dakje van het gesloopte badhuis moest gebeuren. Hun uitdrukkelijk verzoek luidde het dakje onderdeel van dit kunstwerk te maken.

De jarenlange onderhandelingen over herhuisvesting van het karakteristieke dakje in de wijk hadden nu succes. De Commissie voor Beeldende Kunsten schreef een opdracht uit met als voorwaarde het badhuiskoepeltje in het kunstwerk te integreren. Uit de negentig inzendingen koos de commissie het ontwerp van de Utrechtse kunstenaar Jan Samson. Begin oktober 1988 mocht Samson starten met de uitvoering.

In het kunstwerk ‘Badhuiskoepeltje’ uit 1989 in de middenberm aan de Nieuwe Haven ontmoeten heden en verleden elkaar. Op door Samson ontworpen pilaren rust het oude koepeltje van de Haagse architect A.A. Schadee (1862-1937). Als bouwkundige bij de Gemeentewerken van 1891 tot 1927 bepaalde hij mede het Haagse stadsbeeld in die periode. Onder Schadee’s badhuisdakje heeft Samson een betonnen tafel geplaatst met erbovenop nog eens vier pilaren. Zonder bank of stoelen is de tafel niet bedoeld om aan te zitten. Door het open karakter, de pilaren, de altaarachtige tafel en het pagodevormige dak ademt het kunstwerk de sacrale sfeer van een tempel.

Op geen enkel punt wringt het dat nieuw en oud in dit object zijn gecombineerd. Voor een deel is dit zeker toe te schrijven aan Samsons affiniteit met architectuur. Hij volgde zijn opleiding aan de Arnhemse Academie voor Beeldende Kunsten, afdeling architectonische vormgeving/monumentaal. Bovendien verwerkt hij in zijn beelden vaak architectonische elementen, zoals trappen, poorten of zuilen. Bij het ‘tempeltje’ horen een diamantobject en twee groepen van drie beelden in granito en messing. Het totaal is volgens Samson in het ‘Utrechts Nieuwsblad’ van 14 november 1989: ‘Een afspiegeling van de verschillende culturen in deze wijk.’