Tekst

Wat een contrast. De imponerende hoogbouw die begin jaren negentig van de twintigste eeuw tussen Centraal Station en het historische centrum van Den Haag verrees draagt poëtische namen als Calliope- en Muzenstraat. Toparchitect Rob Krier werd in 1988 gevraagd om een stedenbouwkundigplan, dat hij vervolgens liet invullen door collega-architecten. De Resident was het resultaat.

De naamgeving van deze postmoderne wijk vindt zijn oorsprong in het Gebouw voor Kunsten en Wetenschappen dat van 1874 tot 1964 in deze buurt aan de Zwarteweg stond. Muzen zijn in de klassieke, Griekse mythologie de kinderen van oppergod Zeus en Mnemosyne (het geheugen). De negen godinnen onder aanvoering van de god Apollo zijn personificaties van de verschillende kunsten en wetenschappen. Calliope bijvoorbeeld was de muze van de epische dichtkunst, filosofie en retoriek.

In De Resident valt niet alleen aan de straatnamen een voorliefde voor de kunst af te lezen. Er is ook veel kunst te zien. Soms gemaakt door de deelnemende architecten zelf, soms door kunstenaars. In de Muzenstraat bevindt zich beeldhouwwerk van Roberto Barni. Deze Italiaanse schilder en beeldhouwer werkte lange tijd samen met de Italiaanse architect Adolfo Natalini aan internationale architectuurprojecten. Voor De Resident ontwierp Natalini de architectuur rond de Muzenstraat en zorgde Barni voor de bronzen beelden in de cirkelvormige openingen van de twee betonnen luchtbogen die de twee straathelften met elkaar verbinden. In de bogen bracht Barni voorstellingen aan van een man met een boom. Naast een van de twee bomen bevindt zich nog een klein hondje. Een alledaags tafereel dat je tussen de imponerende architectuur weer met de voeten op de grond zet.

Wat Barni exact met de titel Andante e adagio heeft willen uitdrukken, valt moeilijk te achterhalen. Wellicht vond hij deze muziektermen voor het tempo goed van toepassing op zijn sculpturen van mensen in beweging: rustig en comfortabel.