Tekst

Daar staat ze dan. Zomaar poedelnaakt in het centrum van Den Haag. Behalve borsten heeft deze vrouwenfiguur ook een piemel en dus verenigt ze beide seksen in zich. Prachtig rechtop balanceert ze een klein leeuwachtig wezentje bovenop haar hoofd, alsof ze een Egyptische godin is. Haar houding en de glimlach om haar mond roepen daarnaast associaties op met klassieke Griekse beelden (kouroi). Net zo gemakkelijk als de twee geslachten samenvloeien, lopen heden en verleden, symbolen en werkelijkheid in elkaar over. Dit intrigerende beeld van Femmy Otten is dan ook een ode aan de vrijheid van denken. De poëtische titel is ontleend aan een gedicht van Emily Dickinson (1830-1886).

Vier jaar lang werkte Otten aan haar eerste bronzen beeld voor buiten en voerde ze gesprekken met haar opdrachtgever Stroom Den Haag. Kon al dit bloot wel in de openbare ruimte? Preutsheid breidt zich steeds verder uit. Gewoon bloot mag niet meer. Terwijl tegelijkertijd letterlijk iedereen – ook kinderen – op internet direct toegang hebben tot al het denkbare pornografische beeldmateriaal. Met haar sculptuur wil Otten juist een lans breken voor natuurlijk bloot. ‘Het gaat me er niet om te provoceren’, zegt Otten in een interview met Anna van Leeuwen in de Volkskrant (9 november 2017). “Ik begrijp eigenlijk niet hoe blootheid en liefde kwetsend kunnen zijn.’

Na een werkperiode aan de Rijksakademie in Amsterdam (2011/2012) won Otten de Volkskrant Beeldende Kunstprijs 2013 en het jaar daarna was zij één van de vier kunstenaars die een staatsieportret van de koning mocht maken. In al haar portretten, sculpturen van hout en gips en haar tekeningen weet Otten het zeer persoonlijke al schavend en schurend te transformeren tot iets universeels. Otten’s uitermate zorgvuldige en ambachtelijke werkwijze zorgt letterlijk en figuurlijk voor vertraging. Liefdevol weet zij onze kwetsbaarheid zichtbaar te maken. Daarom is het bloot van Otten ontwapenend.