Tekst

Kleurloos grijs gespikkeld aluminiumbeton. Destijds was het een innovatief materiaal. Jan Snoeck voerde er acht verschillende koppen in uit. Langgerekt en karikaturaal, de neuzen flink geprononceerd, mét oren, monden en kleine ogen, soms ook een buste met kleine borsten. Zo begon Snoeck begin jaren zestig van de twintigste eeuw in Nederland, nadat hij een paar jaar in Parijs had gewoond en gewerkt, onder meer in het atelier van de beroemde beeldhouwer Zadkine. Later genoot Snoeck vooral bekendheid om zijn kleurrijke, keramische beelden.

In 1964 staat Snoeck nog aan het begin van zijn succesvolle carrière, maar de ruwe lijnen van zijn stijl, zoals die zich zou ontwikkelen, worden reeds zichtbaar. Naast abstracte beelden maakt hij figuratief werk. In beide is stilering en eenvoud al sterk aanwezig. Zo ook in de acht gestileerde koppen.

Totale abstractie valt voor Snoeck in de loop van de tijd af. In het figuratieve werk zet hij de vereenvoudiging verder door. In gezichten blijken oren, ogen, monden en kinnen overbodig, tenzij ze een speciale functie vervullen. Het menselijk lichaam brengt hij uiteindelijk terug tot zijn meest essentiële vorm: de worm. Deze sterke vormreductie geeft aan waar het bij deze beeldhouwer echt om gaat: het leven zelf.

Vergelijk je Snoecks vroege beelden met het werk van na 1965, dan valt naast de ver doorgevoerde stilering vooral de toepassing van kleur op. Dat is ook de belangrijkste reden om in de jaren zestig de overstap te maken van steen, metaal en beton naar keramiek. Snoeck vond het fantastisch om in steen te hakken, zo liet hij in een interview met Max Danser weten. Maar het gemis van kleur werd te nijpend.