Tekst

‘Die ellendige hoek bij de Stadhouderslaan.’ Zo omschreef de internationaal bekende beeldhouwer Carel Visser de plek die architect Wim Quist hem had toegedacht in zijn ontwerp voor het Museon. Het voormalige ‘Museum voor het onderwijs’ informeert over alle ontwikkelingsfasen van ons bestaan, van fossielen tot computers. Visser besloot die fasen in zes beelden vorm te geven: van oerbeest tot booreiland. De dikke, plaatstalen beelden staan en liggen verspreid langs de opstaande rand van de wolkvormige vijver die de kunstenaar eveneens ontwierp. De beelden zijn bewust niet in een bepaalde volgorde geplaatst: de ene fase is niet superieur aan de andere.

Voor de vorm van de vijver – de wolkvorm is vanuit de lucht goed te zien – is Visser uitgegaan van de halfronde uitstulpingen in de muur van het Museon. De wolken in de lucht worden dus gereflecteerd in hun spiegelbeeld, een effect dat Visser vaak heeft toegepast.

Dit werk van Visser dateert uit een periode dat de kunstenaar in zijn vrije werk veel fragielere constellaties maakte: stapelingen van veren, wol, botten, glas etcetera. Voor deze plek in de openbare ruimte zou een dergelijk werk veel te kwetsbaar zijn geweest.

Visser heeft zich nooit vastgepind op één stijl. In de periode dat hij vooral met ijzer werkte, maakte hij zowel fragiele als massieve beelden. Wel kun je zeggen dat hij na een korte figuratieve fase tot midden jaren zestig vooral abstract geometrisch werk maakte. Hij zocht echter naar middelen om de klassieke compositiewetten te doorbreken, allereerst door te spelen met het evenwicht, geleidelijk door het introduceren van wankele constructies zoals met leer en buigende platen staal en weer later door de eerder genoemde stapelingen. Deze massief stalen beelden bij het Museon worden daardoor vaak niet opgemerkt als werk van Visser. Jammer, want de beelden en de vijver zijn zeker een rondwandeling waard.